⁠Steeds meer op mijn plek

Onlangs maakte mijn vriendin een mooie foto van mij tussen mijn ouders in. Wat me raakte is de oprechte blijdschap op mijn gezicht en de zachtheid die ik zag bij mezelf en ook bij mijn ouders. Ik voelde ook verdriet omdat ik mezelf jarenlang niet heb toegestaan om (dit) te voelen. Daarin ben ik altijd spijkerhard geweest naar de kleine jongen op de foto.
 
Altijd was ik hard aan het werk om succesvol te zijn om mijn vader trots te maken, en deed ik mijn best mijn moeder niet te belasten met mijn gevoelens. In die beweging maakte ik mezelf groot, sterk en onafhankelijk en deed ik alsof ik het allemaal wel wist en alsof ik altijd blij was. Zoals je misschien begrijpt hou je mensen daarmee eerder op afstand dan dat je ze dichtbij laat komen. Terwijl nabijheid een van mijn diepste verlangens is.
 
Nu zie ik steeds vaker ook de liefdevolle en trotse ogen van mijn ouders, waar ik in het verleden vaak alleen de kritische ogen zag. Ik vraag ze om hulp en neem vaker hun steun en liefde aan die er in overvloed blijkt te zijn. Ik hoor ook dat ze het soms spannend vinden dat ik mijn eigen weg ga. Een andere weg die zij gingen. Dat kan ik steeds makkelijker bij hen laten.
 
Nu ik weer vaker het kind van mijn ouders durf te zijn kom ik meer in contact met mijn gevoelens. Ik weet beter wat ik wil en leer stap voor stap als volwassen man voor mijn behoeftes zorgen. Aan mijn partner vertel ik vaker hoe ik me echt voel, deel het met vrienden als ik verdrietig of boos ben, laat me troosten en steunen, en spreek me vaker uit over zaken die er voor mij toe doen. Ik durf mensen steeds dichter bij mij te laten komen en die nabijheid is zo voedend en dat doet me goed.
 
Op een of andere manier werkt het zo dat ik er nu vaker en beter ook écht voor andere mensen kan zijn. Voor mijn partner, mijn kinderen. Voor cliënten, deelnemers en teams. Aanwezig én beschikbaar.
 
Sinds een aantal maanden krijg ik vragen op mijn pad die te maken hebben met teamontwikkeling en het begeleiden van teams. Dat is nieuw en ik voel dat het te maken heeft met de plek waar ik nu vaker sta. Ergens groeit met dit persoonlijke proces schijnbaar ook mijn betrouwbaarheid als begeleider van mensen en teams.
 
Mijn naam is Alwin Schoones en ik hou van (het werken met) mensen. Als je een vraag hebt of ergens mee worstelt vind ik het leuk om jou en/of je team te ontmoete. Ik kijk graag met je mee.